DE TWAALF AAN VAN TEIJN

Interview - Kirsten van Teijn

 

Wat betekent theater voor je in een woord?

Vrijheid

 

Wat is de belangrijkste les van Jeugdtheater Heiloo?

Hoe op een podium te staan met je onhandige puberlijf.

 

Wat heb je met hoge hakken?

Ik speel vooral goed op stevige hoge blok hakken, maar trek ze ook graag na 10 minuten uit in de voorstelling als ik er te wankel op sta. Op het podium wil ik m’n voeten kunnen voelen en stevig staan.

 

Wanneer ben je het meest kwetsbaar?

Als ik zing, in m’n liedjes durf ik écht naar me laten kijken.

 

Wat is jouw noodzaak om op het podium te staan?

Daar kan ik zeggen wat ik wil, vrijheid. Mijn vraag is: kan je iets wat je haat weer met liefde in de ogen kijken. Hoop scheppen.  Kunnen lachen om de pijnlijke dingen die in het verleden zijn gebeurd. Heilloos betekent dan ook “over waar je vandaan komt en waar je je heil vindt.”

 

Wat was je ergste podiumervaring?

Een blackout in Enschede. Alles werd zwart voor m’n ogen en ik wist het niet meer. Je voelt letterlijk de grond onder je voeten wegzakken, vreselijk gevoel.

 

Volgens je website ‘peuter je het liefst aan datgene wat wij het liefst verborgen houden’ Kun je hier een voorbeeld van geven?

De gênante dingen, de pijnlijke momenten, lelijk durven zijn, ik vertel bijvoorbeeld in mijn avondvullende voorstelling over mijn spastische darm. Iets waar veel mensen enorme last van hebben, maar erover praten dat we na het eten gewoon enorm billen moeten knijpen durven we niet. Dus dat gooi ik dan op het podium en meestal komen daarna de bekentenissen ‘meid ik zit hem altijd te knijpen op m’n rode pluche stoel als ik in het theater zit want je moet je eten altijd zo proppen he als ze voorstelling al om 20:00 begint”.

 

Waar haal jij je inspiratie vandaan?

Ik maak persoonlijk geangageerd cabaret. Wat er om me heen gebeurd, wat ik op tv zie bij bijvoorbeeld Man bijt hond, bij m’n familie daar zijn ze altijd heel erg blij mee als ze familiale situaties weer terug zien op het podium.

 

Het try-out podium in Utrecht heet ‘Hakken in het Zand Compromisloos Cabaret’. Wanneer zet jij je hakken in het zand en op welk moment is jouw voorstelling compromisloos?

Volgens mij zijn de allereerste try-outs altijd compromisloos. Ik heb pas net de 2e avondvullende gespeeld en dan kan je niet anders dan op het toneel zoeken, terplekke een overgang te improviseren en op te krabbelen als je voelde dat je ernaast zat.

 

Hoe heeft het winnen van het Groninger Studenten Cabaret Festival je leven veranderd?

We zijn nog geen jaar verder en ik heb een heuse flyer met een speellijst waarmee ik avondvullend door Nederland tour met een technicus en twee te gekke muzikanten. Ik had het niet durven dromen dat het zo snel zou gaan. 

 

Hoe bereid je je voor op een optreden?

Tot nu toe is het vooral hectiek en paniek in de eerste try-outs. Gelukkig heb ik een soort rots achter me staan als team. Op het podium mijn gitarist en pianist die voordat we opgaan zeggen ‘nog heel even poepen en dan gaan we’, werkt enorm ontnuchterend. M’n regisseuse Annelies Herfst is er nu ook steeds bij en dan lopen we vlak voor ik op ga in alle ‘rust’ de hele volgorde door. Want ik moet wel zeggen dat het voor mij een hele omschakeling is van steeds een half uur spelen naar 90 minuten avondvullend. Gelukkig heb ik ook een technicus bij me die vanaf 19:30 zegt: “nog een uur Kirst, nog 45 minuten Kirst…nog 5 minuten Kirst” dan geef ik een gil, rent iedereen bij me weg en speel ik. 

 

Je bent in je eentje door Thailand getrokken. Wat heeft het reizen jou geleerd?

Doodeenzaam zijn en daardoor nu heel goed alleen kunnen zijn en dus in sneltrein vaart volwassen worden op je 18e. Ik heb daar ook twee maanden in een weeshuis gewerkt en armoede in de ogen gekeken. Naar mijn idee zet je daar elke zwevende puber met beide benen mee op de grond.